Quand s’é vécc

Nüm ca ghèm ‘na certa età

sèm da cà a l’uspidà.

Dent e föra di dutùr

par cüntagh i nost dulùr

e pudé guarì i malàn,

par vèss chìammó dumàn,

e capì tanti parché

sia d’inchö che qui d’indré.

Tant par famm un pó sufrì

püìt e ségur lì par lì

soltan föra sü dü dit:

qui ca stréng butón e vìt.

A stèm tént, da maras no,

ma l’é méi a pinsagh no:

la pagüra d’un quei còss

a l’é pésc che vègal dòss.

Piscinitt e grand, e in méss,

sa vurì sta san ‘mé i péss

e pudé divintà vécc,

slarghé föra i vost’ urécc.

Se adess si ’n furma e fort

trasél no al vostar corp;

rispitél, tignél d’acünt

se no prést sarì cunsünt.

Rivà chì sensa vèss san,

ma sa fa dass una man

tra viòl e, quand sa pö,

anca cunt i vost fiö?

E gavrì sudisfasión

sa sarì ‘n bón cundisión,

cun la forsa da vütà

i naùt, san o marà.

A la schöra in da purtà,

ritirài e fai stüdià,

insignàgh tanti bei rob,

fai cunten tsensa spend trop.

Tirai grand, fagh imparà

a pinsà, a risunà,

d’andà no a tamburlón

adré l’unda di birón.

Gó bisògn ammó da dì,

sa vurì stamm a sintì,

dó rubét, sensa pretes.

Dü cunsili, in no ufes.

Cirché no da fermà ’al temp,

ma purtél innans cuntent:

truaràn un mund migliur

tücc i gent, d’ogni culur.

Cart da mort e fünerai

in da qui ch’in pèna andai,

ch’an lasà parent e amis

par andà da Sant Diunìs.

Viòlt, intant ca si chìammó,

pinsé no da sitàs sgió.

Invinté ‘n queicoss da fa

tant par vèss un pó impegnà.

Sa ga riva ‘l vost mument,

sensa rabia, ma cuntent

tiré ‘l fiàa fin quand al ghé,

sa sà pö, un cicìn püsé.

Mi ma par c’hó dì tüscòss

quel ca ghé vident’ al gòss.

Oltar rob mi ga n’ho pü,

ma cunvégn saràla sü.

 

Nino Dameno

(post Gabriella Fugazza)